MASTIF TYBETAŃSKI (DO-KHYI, Tibetan Mastiff)
Rasa pochodzi z Tybetu. Jej użytkowość wzorzec rasy określa jako: pies do towarzystwa i stróżujący.
Mastif Tybetański, jak wskazuje wzorzec rasy, to pies masywny, ciężki, proporcjonalnie zbudowany, o mocnym kośćcu. Imponujący, o solidnym, poważnym wyrazie. Łączy majestatyczną siłę, krzepę i wytrzymałość, przystosowany jest do pracy w różnych warunkach klimatycznych. Długo dojrzewa; suki osiągają ją w pełni w wieku 2- lat, a psy nie wcześniej, jak w 4 roku życia.
Mastify Tybetańskie to psy niezależne, z natury są obrońcami, wzbudzają respekt. Są niezawodnymi stróżami terenu i obrońcami rodziny.
Psy te mają twardą, gęstą sierść. Włos okrywowy nie przesadnie długi ani gruby, ale szorstki, prosty i nastroszony, w żadnym razie nie jedwabisty, falisty czy kędzierzawy. Podszerstek gęsty i wełnisty, w miesiącach letnich skromniejszy. U samców sierść wyraźnie bardziej imponująca, niż u suk. Obfita sierść na szyi i łopatkach tworzy kryzę. Ogon obficie owłosiony, na udach wyraźne portki. Mastify Tybetańskie mogą być różnie umaszczone, przez maść intensywnie czarną, z podpalaniem lub bez, błękitną z podpalaniem lub bez, złotą do śniadej. Podpalanie występuje nad oczami, na dolnych partiach kończyn i spodzie ogona, na kufie w kolorach od intensywnie kasztanowego po jaśniejsze. Dopuszczalna jest biała gwiazdka na piersi, a tolerowane małe białe znaczenia na łapach.
Dorosłe Mastify Tybetańskie powinny osiągać wysokość w kłębie:
Psy – nie mniej jak 66 cm
Suki – nie mniej jak 61 cm
Mastif tybetański to prastara rasa psów, pilnujących stad w Himalajach i stróżujących w tybetańskich klasztorach. Od starożytności narosło o niej wiele mitów. Od Arystotelesa (384-322 p.n.e.) po słynne dzieło Marco Polo, który udał się do Azji w roku 1271 wzmianki o tej rasie podkreślają jej siłę, tak fizyczną jak i charakteru, oraz imponujący wygląd. Nawet szczekanie tybetańskich mastifów opisywano jako jedyne w swoim rodzaju i swoiste dla tej rasy. Dawni europejscy kynolodzy, jak Martin, Youatt, Megnin, Beckmann, Siber, Strobel i Bylandt starali się zebrać jak najwięcej wiadomości o tych psach i zafascynowani były jej pochodzeniem i znaczeniem w kulturze Tybetu; niektórzy z nich uważali wręcz, że są one przodkami wszystkich molosów i psów górskich. Jednym z pierwszych mastifów tybetańskich, jakie poznał świat zachodni, był pies, przysłany w darze dla Królowej Wiktorii przez Wicekróla Indii, Lorda Hardinge, w 1847 roku. W latach osiemdziesiątych XIX wieku Edward VIII, wówczas Książę Walii, przywiózł do Anglii kolejne dwa psy. Pierwszy miot mastyfów tybetańskich urodził się w 1898 roku w ZOO w Berlinie.
Niestety mastify występujące w ofercie odbiegają często od wzorca, szczególnie niebezpieczne są pieski pochodzące z Chin gdzie w średniowieczu hodowano te psy w wojsku do walki razem z konnymi. Do dzisiaj hodowcy chińscy prezentują rasę uznając agresją jako jej atut. Obecnie hodowcy bałkańscy hołdują podobnym wartościom przy wyborze osobników do hodowli. Oczywiście to nie jest reguła, odpowiadające wzorcowi psy występują w hodowlach chińskich czy bałkańskich a agresywne psy spotyka się też w Polsce.